به سوی ظهور

....به فدای دعایت! به قربان نگاهت! قلب ما را نیز به لحظه ای از نگاه مهتابی ات و جرعه ای از نیایش آسمانی ات مهمان کن!

به سوی ظهور

....به فدای دعایت! به قربان نگاهت! قلب ما را نیز به لحظه ای از نگاه مهتابی ات و جرعه ای از نیایش آسمانی ات مهمان کن!

بشارت بر منتظران

وعده دیدار نزدیک است یاران مژده باد     روز وصلش می رسد ، ایام هجران می رود

ما به زمان ظهور امام زمان (ارواحنا فداه) این محبوب حقیقی انسانها نزدیک شده ایم من با اطمینان کامل میگویم ، تحقق کامل وعده الهی برای تمدن نوین اسلامی در راه است .

اللهم عجل لولیک الفرج

بشارت نائب ولی عصر (عجل الله فرجهه)آیت الله خامنه ای (مدظله)

به فکر امام زمان نیستیم

آیت الله بهجت(ره(

تنها پیدا کردن و دیدن آن حضرت ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشریف ـ مهم نیست، زیرا دیدن آن حضرت ـ عجّل اللّه تعالى فرجه الشریف ـ در عرفات یا در جاى دیگر، که همیشه میسور نمى شود و ممکن نیست. لذا آقایى گفته بود: شاید شما هم به خدمت آن حضرت مشرّف شده اید و خیلى ها مشرّف شده اند. اگر مشرّف شدید، به آن حضرت نگویید که از خدا براى من زن، خانه، دفع فلان بیمارى و یا امراض خصوصى و... بخواه، زیرا این ها چندان اهمیّت ندارد.

 هم چنین آقاى دیگرى گفت: در اعتکاف مسجد کوفه آن حضرت را در خواب دیدم که به من فرمود: این هایى که به این جا (مسجد کوفه) آمده اند، از مؤمنین خوب هستند، ولى هر کس حاجتى دارد و براى برآورده شدن حاجت خود آمده است. مانند، خانه، فرزند و... هیچ کدام براى من نیامده اند.
البته محتاج به خواب هم نیست، مطلب همین طور است و هر کدام در فکر حوایج شخصى خود هستیم، و به فکر آن حضرت ـ که نفعش به همه بر مى گردد و از اهمّ ضروریات است ـ نیستیم!

 

              بیایم لااقل روزی یک بار دعای فرج را بخوانیم .

 

یاران مهدی دعایمان کنید


السلام علیک یا بقیة الله یا خلیفة الله یا حجة ابن الحسن العسکری المهدی

 

 

منتظران را به لب آمد نفس

مهدی زهرا! تو به فریاد رس

 

 

آقای من... ارباب من... در عمق ضمیر خود، تو را یافته ام، چندی است با دیده دل تو را پیدا کرده ام، در قلب خویش گرمای حضورت را با تمام وجود حس می کنم، گویی دوباره متولد شده ام ! یادم می آید قبل از مشرف شدن به مشهد از دوستی حاجتهایش را سوال کردم، فقط و فقط او،  از من خواست که دعا کنم سرباز شما باشد !! که من هم همان لحظه آرزو کردم ای کاش من هم  شستن و اتو کشیدن لباسهای سربازان آن فرمانده را بر عهده داشته باشم!!!!

مهدی جان شاید همین شد که تو برایم مهم و مهمتر شدی !! نمی دانم ؟! ولی می دانم که، زندگی بدون تو که امام عصر و زمانه ای مردگی است و اگر کسی هم چون من، پس از عمری غفلت به تو رسید، حق دارد که احساس تولدی دوباره کند، حق دارد از تو بخواهد، از این لحظه او را رها نکنی، در فتنه ها و ابتلائات آخر زمان از او دست گیری کنی. حق دارد به شکرانه این نعمت، پیشانی ادب و شکر بر خاک بساید و با خدای خود زمزمه کند : الحمد لله الذی هدانا لهذا و ما کنا لنهتدی لولا ان هدانا الله فرج شما در بسیار دعا کردن برای فرج امام عصر(ع) می باشد.

 

 

خوش آن روزی که مولا باز گردد

أنا المهدی طنین انداز گردد


 

       قطعه ای از پر پرواز کم است       یازده بار شمردیم یکی باز کم است

این همه آب که جاریست نه اقیانوس است      عرق شرم زمین است که سرباز کم است

 

 

.. ماه هم تمام رخ امشب او را به نظاره نشسته است ..

 

گفته‏اند کسى مى‏آید که در نگاه نخست، همه در عمق چشمان هاشمى‏اش غرق مى‏شویم و به حبل المتین یک تار موى سیاه او دل مى‏بندیم که به یک تبسمش همه انتظارمان سر مى‏رود؛

گفته‏اند کسى مى‏آید که زیباتر از آسمان است و مهربان‏تر از ابر؛

گفته‏اند کسى مى‏آید که رحمت را به عدالت میان قطره‏هاى باران تقسیم مى‏کند و به دست هر مظلومى عصاى موسى مى‏سپارد تا حق خویش بستاند؛

گفته‏اند که او خاطرات تلخ اسارت‏ها را ناگفته مى‏داند که او در همه این سال‏هاى تنهایى و مقاومت با ما بوده است؛ که او گرسنگى اردوگاه موصل و تکریت را چشیده است؛ که او زخم کابل‏هاى خاردار دشمن را هم به تن خریده است

 که همه شهیدان‏مان سر به دامان او سردار شدند؛ که مفقودان‏مان در بهشت آباد او ماندگار شدند؛ که همه این مدت تلخ جدایى، اوبراى‏مان غصه مى‏خورده است؛ که او شب حمله، کنار کرخه براى‏مان دعامى‏کرده است.

 

یاران مهدی دعایمان کنید

دیدار از رهگذر انصاف

رمز تشرفات هفتگی پیرمرد قفل ساز به محضر امام زمان علیه السلام

در آرزوی دیدار

مردی از دانشمندان در آرزوی زیارت حضرت بقیت الله علیه السلام بود و از عدم توفیق رنج می برد. مدت ها ریاضت کشید و در مقام طلب بود.

در نجف اشرف میان طلاب و فضلای آستان علوی، معروف است که هر کس بدون وقفه چهل شب چهارشنبه توفیق پیدا کند که به مسجد سهله برود و نماز مغرب و عشای خود را در آن جا به جا آورد، سعادت تشرف به محضر امام زمان علیه السلام را خواهد یافت. مدت ها در این باب کوشش کرد و اثری از مقصود ندید.سپس به علوم غریبه و اسرار حروف و اعداد متوسل شد و به عمل ریاضت در مقام کسب و طلب بر آمد . چله ها نشست و ریاضت ها کشید و اثری ندید. ولی به حکم آن که شب ها بیدار مانده و در سحر ها ناله ها داشت، صفا و نورانیتی پیدا کرد و برخی از اوقات برقی نمایان می گشت و بارقه عنایت بدرقه راه وی می شد . حالت خلسه و جذبه ای به او دست می داد حقایقی می دید و دقایقی می شنید.

در یکی از این حالات او را گفتند:«شرفیابی تو خدمت امام زمان علیه السلام میسر نخواهد شد، مگر آن که به فلان شهر سفر کنی».

 

در بازار آهنگران

.... شوق وصال ، مشکلات سفر را آسان نمود. چندین روز طول کشید تا بدان شهر رسید و در آن جا نیز به ریاضت مشغول گردید. روز سی و هفتم به او گفتند :«الان حضرت بقیت الله علیه السلام در بازار آهنگران ، در دکان پیرمردی قفل ساز نشسته است، هم اکنون به محضرش شرفیاب شو!»

بنا بر آنچه در عالم خلسه دیده بود، راه را طی کرد و به وقتی در آن دکان رسید ، دید حضرت امام عصر علیه السلام آن جا نشسته اند و با پیرمرد گرم گفت و گو هستند.

و اینک ادامه داستان از زبان آن دانشمند طالب دیدار:

... به ساحت حضرتش سلام دادم . جواب فرمود و به من اشاره کردند که اکنون ساکت باش و تماشا کن!

در آن حال دیدم پیرزنی که ناتوان بود و قد و خمیده ای داشت ، عصا زنان وارد مغازه شد و قفلی را نشان داد و گفت:«آیا ممکن است برای خدا این قفل را 3 ریال از من خریداری کنید، که من به 3 ریال پول احتیاج دارم».

پیرمرد قفل ساز ، قفل را نگاه کرد و دید قفل، بی عیب و سالم است، گفت :«مادر،چرا مال مسلمانی را ارزان بخرم و حق کسی را تضییع کنم، این قفل تو اکنون 8 ریال ارزش دارد. من اگر بخواهم منفعت ببرم به 7 ریال خریداری می کنم، زیرا در این معامله بیش از یک ریال منفعت بردن بی انصافی است. اگر می خواهی بفروشی ، من 7 ریال می خرم و باز تکرار می کنم که قیمت واقعی آن 8 ریال است، من چون کاسب هستم و باید نفع ببرم یک ریال ارزان تر خریداری می کنم».

شاید پیرزن باور نمی کرد که پیرمرد قفل ساز جدی می گوید . ناراحت شده بود که من خودم می گویم 3 ریال، هیچ کس به این مبلغ راضی نمی شود، آن وقت تو می گویی 7 ریال می خرم .

  ....سرانجام پیرمرد قفل ساز 7 ریال به آن زن داد و قفل را خرید!

من به سراغ او می آیم!

چون پیر زن بازگشت، امام علیه السلام خطاب به من فرمود:

اینک دیدی و سیر را تماشا کردی!

این گونه باشید تا ما به سراغ شما بیایم، چله نشینی لازم نیست، به جفر متوسل شدن سودی نمی بخشد، ریاضت کشیدن وسفر رفتن احتیاج نیست،عمل نشان دهید و مسلمان باشید تا من بتوانم شما را یاری کنم.

از همه ی این شهر من این پیرمرد را انتخاب کرده ام؛ زیرا او دین دارد و خدا را می شناسد .

این همه امتحانی که داد: از اول بازار این پیرزن عرض حاجت کرد، امام چون او را محتاج و نیازمند دیدند، همه در مقام آن بودند که ارزان بخرند و هیچ کس ، حتی سه ریال نیز خریداری نکرد، در حالی که این پیرمرد به 7 ریال خرید.

هفته ای بر او نمی گذرد ، مگر آن که من به سرغش می آیم و از او تفقد می نمایم.1

 

نزدیک تر از قلب منی با من مهجور

دوری ز من است و ز تو ما را گله ای نیست

پی نوشت:

1- ر.ک: محمد ری شهری ، محمد ، کمیایی محبت (شرح احوال شیخ رجبعلی خیاط).

«او در به در ماست، به خدا منتظر ماست!»

زتو ما را گله ای نیست

نزدیک تر از قلب منی با من مهجور

دوری زمن است و زتو ما را گله ای نیست

 

دوری و مهجوری ما از امام زمان علیه السلام , همه به خاطر کوتاهی و ناقابلی ما است؛

و گرنه وجود مقدس او فیض مطلق است و در آن هیچ کوتاهی و بخلی نیست.

آن مرد صابون فروش را وعده دیدار دادند.

در میانه ی راه، چون باران گرفت،ناراحتی و نگرانی نیز او را فرا گرفت که حالا صابون هایی که در پشت بام پهن کرده ام ،از بین می رود.

... در آستانه خیمه مولا ندایی شنید که می فرمود:« او را واگذارید و باز گردانید!! همانا او مردی صابونی است.»

برادرم! خواهرم!اینک به دقت بنگر که تعلق اصلی دلت چیست؟

و آیا در ادعای محبت خویش نسبت به آن حضرت صادقی؟

و آیا شوق دیدارت واقعی است یا آرزویی لحظه ای ؟!

 برای نایل شدن به دیدار آن عزیز باید دل را یکدله ساخت و پا بر تمام هواها و خواسته های نفسانی گذاشت.

 

*******

به خدا منتظر ماست!

به فریاد قسم

به مهتاب قسم

به غم غربت آن یار قسم!

که نه دل ماند و نه دلدار

ندانم که چه شد در پس دیوار

به برِ عشق دگر بار

صد تار تنیدیم ز اغیار!

بیا تا به خود آییم !

... چه کردیم؟؟

چه خواندیم؟

این چنین مات، به تماشای چه ماندیم؟

... بیا تا به خود آییم!

به بر عشق در آییم!

به سوی خیمه ی دلدار شتابیم و چنین نغمه سراییم:

 

«او در به در ماست، به خدا منتظر ماست!»